نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشیار گروه قرآن‌پژوهی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه (tayebh@rihu.ac.ir). دانش‌پژوه سطح 4 حوزه و دانشجوی دکتری علوم قرآن و حدیث پژوهشگاه حوزه و دانشگاه/ نویسنده مسئول (soroush.ali.r@gmail.com).

چکیده

برای شناخت احکام امضایی قرآن از احکام تأسیسی، شاخصه‌هایی معرفی شده که یکی از آنها صیغه و نوع فعلی است که در بیان آن حکم به‌کار رفته است. ادعای مطرح شده آن است که اگر فعل بیانگر حکم، فعل ماضی و خبری باشد، آن حکم امضایی خواهد بود؛ زیرا دلالت فعل ماضی بر زمان گذشته، نشانگر وجود آن حکم در گذشته است و این امر، معیار حکم امضایی است که داشتن سابقه برای حکم شرعی می‌باشد. در مقاله حاضر پس از تبیین ادعای مذکور و ادله آن، این ادعا و ادله‌اش نقد و اثبات می‌شود که صِرف استخدام فعل ماضی برای بیان حکم، نشانه کافی برای امضایی‌بودن حکم نیست.

کلیدواژه‌ها