نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

استادیار دانشگاه علامه طباطبائی (ashkan.naeimi@gmail.com).

چکیده

درمورد رجوع به قرآن کریم به‌عنوان یکی از منابع احکام، رویکردهای متفاوتی هست. در مقابل دو رویکرد عملی « عدم رجوع به قرآن» و «رجوع حداقلی به آن» که به‌ترتیب مورد توجه اخباری‌ها و اصولی‌ها قرار گرفته است، «رجوع حداکثری به قرآن» در میان برخی علمای معاصر ازجمله دکتر صادقی تهرانی دیده می‌شود. ایشان فقه استنباطی خود را فقه قرآنی می‌داند که شاخص‌های آن در مقاله حاضر بررسی شده است. این شاخص‌ها عبارت‌اند از: استفاده از ادبیات قرآنی، اولویت استناد به قرآن، بی‌اعتباری روایت مخالف با قرآن، بی‌اعتباری اجماع و شهرت مخالف با قرآن و بی‌اعتباری ادله عقلی مخالف با قرآن که هریک با تطبیقات فقهی بررسی شده‌اند و از این موارد، شاخص اول و دوم قابل پذیرش‌اند. خصوصیت سوم و چهارم را به‌صورت موجبه جزئیه می‌توان پذیرفت و ویژگی پنجم نیز مورد قبول نیست.

کلیدواژه‌ها